“Ik omschrijf soms negatieve dingen, maar er is altijd een opening, een nieuwe deur. Al het negatieve wordt gefilterd door mijn pen.” Aan het woord is Amina: dichteres, columniste, theatermaakster en activiste. Ze heeft al heel wat meegemaakt, maar haar vechtlust en wil om aan zichzelf te werken, trok haar er telkens door.
Tekst: Els Depauw
Foto's: Sigrid Spinnox
Vrijdag 13 maart 2020. België gaat voor de eerste keer op slot door corona. In het leven van Amina vindt net een mijlpaal plaats: haar eerste dichtbundel, ‘Zonder het licht te breken’, wordt gedrukt. De maandag nadien ligt hij normaal in de winkels en er staat een boekvoorstelling gepland. Niets van dat alles, dus.
Amina: “Ik dacht: daar gaat mijn moment. Maar ik heb dat heel snel kunnen loslaten, iedereen zat immers in hetzelfde schuitje. Ik postte op sociale media dat mensen een mailtje konden sturen als ze een bundel wilden.”
Wat ze niet had durven hopen, gebeurde: mensen lazen haar dichtbundel en maakten massaal reclame bij vrienden en familie. Dagelijks verstuurde ze tientallen postpakketten. “Ik heb dat als een heel fijne periode ervaren. Het was dubbel: heel wat mensen waren geïsoleerd en bang door corona. Ik had die gevoelens ook, maar ik was enorm gefocust, ik wilde iets schenken aan mijn lezers. Mijn bundel vertelde over mijn strijd met de heftige ervaringen van de voorbije jaren, maar droeg ook veel hoop uit.”
Amina stak bij elke bundel een persoonlijk tekstje. “Ik kreeg bedankingen, postkaarten en brieven van lezers over het hele land. Zowel jonge als oudere mensen schreven lange brieven waarin ze hun levensverhaal vertelden omdat mijn poëzie dat losmaakte. Ik was echt overweldigd en ontroerd.”
“Het zit heel erg in mij om mensen te willen helpen. Ik ben opgeleid als maatschappelijk werker, maar in 2014 ben ik gecrasht in die job. Ik legde de lat heel hoog voor mezelf. Er was ook weinig tijd om te vertragen. En als pas afgestudeerde wilde ik me dubbel bewijzen. Toen heb ik beseft dat ik mensen ook kan helpen via mijn woorden. Dat is een heel groot cadeau.”
Amina had geen gemakkelijke jeugd. Haar vader was ernstig ziek en haar moeder, die voor hem zorgde, was bezig met overleven. “In 2010 is mijn vader gestorven en een jaar later mijn beste vriendin. Dat was in het begin van mijn twintiger jaren. Je bent bezig met je leven op te bouwen, met studeren, je eerste job, vrijwilligerswerk. Ik stortte me op alle uitdagingen die op mijn pad kwamen. Mijn eerste stappen op een podium, samenwerkingen met mooie projecten, proeven van theater... Ik was voortdurend op zoek naar connectie. Daar zat veel schoonheid in, maar ook een soort vlucht. Ik liep soms weg van de moeilijke dingen, dat gaf me ademruimte voor de dingen die op dat moment ondraaglijk waren.”
In 2014 kreeg Amina een burn-out. In 2016 namen fysieke klachten de bovenhand. “Volgens de dokter was het kantje boordje. Toen besefte ik dat er toch een grote levenslust zit in mij. Ik ben in die jaren blijven schrijven. Ik begon in te zien dat ik mezelf nooit had toegelaten om stil te staan bij mijn verdriet. Verdriet - in mijn geval ook verlies - putte me fysiek en mentaal uit. Ik ging maar door op reserves. Dat is ook wat de maatschappij ons voorschrijft: je moet door, je moet het verleden niet oprakelen. Ik was bezig met overleven en wilde op mijn eigen benen staan. Ik had nooit geleerd dat je én op je eigen benen kunt staan én voldoende tijd moet steken in zelfzorg.”
Via een vriend kwam Amina bij PRH - Persoonlijkheid en Relaties terecht. “Bij PRH leerde ik dat verdriet een deel van je is en dat je ruimte mag nemen om te rouwen. Ik kreeg tools om mezelf meer te leren omarmen. Dat was een bevrijding voor mij: die pijn is er, ze gaat nooit helemaal weg, maar ze definieert je niet.”
“In plaats van te reageren vanuit pijn, leerde ik de pijn te duiden en te functioneren vanuit verbinding en mildheid. Ik zocht al vanaf mijn puberteit naar die mildheid tegenover mensen en gebeurtenissen die me naar beneden haalden. Bij PRH mocht die mildheid bestaan naast het verdriet.”
“Bij PRH kijk je naar wie jij in wezen bent en wat je passie is, wat je bouwstenen zijn. Je haalt dingen boven die al in je zitten, maar die ondergesneeuwd zijn geraakt. En je versterkt ze. Je wordt getriggerd om je levenslust vast te grijpen, want da's het begin van alles. Mijn PRH-coach benadrukte regelmatig: ‘Als je schrijft, schrijf ook positieve dingen op’. Soms heb je een hele goeie dag, met één slecht moment, maar dat blijft hangen. Ik besefte dat ik veel mooie momenten heb in mijn leven. Toen ik ging wandelen met de lockdown, kon ik zo intens gelukkig zijn door de zon die scheen. Of door een brief te lezen, of een gedicht. Terwijl ik voordien vooral verkrampt of opgejaagd was. Ik ben door de jaren heen meer gaan vertragen.”
“Mijn relaties zijn veranderd, op een heel organische manier. Ik ben dicht naar een handvol mensen toegegroeid, en dat heeft rust gegeven in mijn hoofd. Ik heb niet meer het gevoel dat ik met iedereen contact moet houden, niet meer die oerangst om alleen te blijven.”
“Iedereen zou zoiets als PRH moeten hebben. En niet alleen als je vastloopt, maar gewoon op school, op het werk … Dat zou zoveel meer gezonde geesten creëren. Stel dat je kinderen in de lagere school al kan laten kennismaken met gevoelens. Dan doorbreek je taboes en voorkom je dat ze opgroeien als verkrampte wezens. Er moet op regelmatige basis tijd genomen worden om ook te peilen naar het mentaal welzijn van elk kind. Je kan bijvoorbeeld gesprekken hebben over hun eerste pijn, hun eerste liefdesverdriet, of ze zich goed in hun vel voelen …”
“Ook als volwassene. Veel mensen gaan pas de confrontatie aan als er een crisis is, als ze niet anders kunnen. Maar PRH is er ook voor mensen die geen crisis hebben, dat is het goeie eraan. Het is zo’n meerwaarde in je leven, want je leert jezelf beter kennen.”
“Door de jaren leerde ik dat het oké is om je kwetsbaar te tonen. Er was altijd dat rationele: ik moet op mezelf kunnen staan als het niet gaat. Ik hield er rekening mee dat iedereen op een dag kon wegvallen. Maar die manier van leven maakt je ziek, want je leert je kwetsbaarheid niet met anderen te delen. En dat is wat ik wel deed met mijn dichtbundel.”
“Ik heb eens een column geschreven over het feit dat we nooit stilstaan bij het antwoord als we aan iemand vragen: ‘Hoe gaat het?’. Ik was verschoten hoeveel dat gedeeld werd. We denken vaak dat we de enigen zijn die vastlopen. Maar mensen hadden de moed om mijn column te delen en er commentaar bij te zetten. Dat deed mij weer beseffen: dit is de sleutel. We moeten meer praten en meer delen met mekaar.
Ontvang artikels over persoonlijke groei, info over onze cursussen en de laatste PRH-nieuwtjes.
