Kinderen opvoeden is een spannend avontuur. Het is een samenspel tussen mijzelf als ouder en mijn kind.
Om je kind op te voeden vanuit een innerlijke rust en vertrouwen, is het belangrijk om goed in verbinding te staan met jezelf. Bewust worden van wat je beleeft, is daarbij heel belangrijk.
Dat is soms gemakkelijker gezegd dan gedaan. Er is vaak zoveel te doen, zoveel te combineren: de kinderen, het huishouden, het werk, de partner,… Er ‘moet’ vaak zoveel, het leven lijkt wel in een stroomversnelling te gaan. Herken je dat?
En toch… Het is zo belangrijk om op bepaalde ‘gekozen momenten’ even halt te houden. Stil te staan. Rust te vinden. Je kunt bijvoorbeeld even in de zon gaan zitten, een tasje thee drinken, een warm bad nemen, rustig ademhalen.
Door stil te staan kun je observeren hoe het met je gaat, kun je je blik naar binnen richten. Misschien merk je op dat het rustig is in jezelf of misschien merk je juist op dat er veel onrust in je zit. Ook dat is interessant om te zien. Waarmee heeft de onrust te maken? Wat heb je nodig om tot rust te komen? Alle gevoelens mogen er zijn, kijk ze maar met een open blik tegemoet en erken ze.
In een tweede tijd is het belangrijk om je op het positieve in jezelf te richten. Je kwaliteiten te benoemen en te doorvoelen. Het gevoel kunnen toelaten van: ‘Ik ben tevreden met mezelf, ik ben goed genoeg’.
Dat stilstaan bij jezelf is geen kwestie van uren en dagen. Het gaat om het kiezen van korte momenten, van rustpauzes in je dag waarin je je blik richt op het positieve in jezelf en op wat jij nodig hebt. Stilstaan is een kans om inzicht te krijgen in wie je bent, en wat belangrijk voor je is. Ik, met mijn kwaliteiten, mijn behoeften én met mijn grenzen.
Als je vanuit verbinding met jezelf beschikbaar bent voor je kind, dan is dat levenwekkend voor jullie relatie.
Aandacht krijgen van je ouders is een behoefte, naast lekker eten, speelgoed, een warm bed. Je kind wil graag ervaren dat je er voor hem bent en dat het gewoon mag zijn wie hij of zij is. Hier zoomen we nu op in.
Hoe ben je ‘beschikbaar’? Je kan naast je kind zitten en samen met de blokken spelen, erbij zijn als het huiswerk maakt of je kan vanop afstand instructies geven. Je kan gaan overleggen als je kinderen een ruzie niet opgelost krijgen of van in de keuken zeggen dat ze ermee moeten stoppen.
Je kind wil je ervaren, je zien, wil dat je oogcontact maakt, dat je heel duidelijk bent en aangeeft: “ik heb gezien wat je nodig hebt, we gaan het even anders doen.”
Je kan naast je kind zitten als het speelt en er toch niet echt met je gedachten bij zijn. Je bent bezig met je werk, met alles wat nog moet gebeuren, je hebt mogelijk zorgen die je benemen, onzekerheid over jezelf, je moet even een post op instagram checken. Je bent dan even ergens totaal anders. Dit is heel menselijk en herkenbaar.
Je kan ook kiezen om het to do-lijstje even los te laten, om je gedachten op pauze te zetten. Kiezen is stop zeggen tegen wat je de voorbije uren hebt gedaan én een halt toeroepen aan wat straks nog moet gebeuren. Kiezen om je te focussen op wat je kind aan het doen is en met je aandacht bij je kind zijn, in het hier en nu. Dan ben je opmerkzaam en zie je wat het nodig heeft.
Als je dus met aandacht mee met de blokken speelt of luistert naar je tiener die ruzie heeft met één van zijn vrienden ervaart je kind dat het er mag zijn in al zijn aspecten, met al zijn gevoelens. Het voelt zich graag gezien zoals het is, het voelt dan ‘ik ben oké’.
Als je kind ervaart “mama/papa is er voor mij” en voelt “ik ben oké zoals ik ben”, dan voelt het een onvoorwaardelijke liefdevolle beschikbaarheid die basis is om verbinding met zichzelf en anderen mogelijk te maken.
Wat je verder hierin kan helpen lees je in het volgende thema: ‘luisteren naar je innerlijk kompas’.
Als een kind geboren wordt, komt er geen gebruiksaanwijzing mee. Er bestaan veel boeken en handige apps waar je informatie uit kunt halen. Toch blijft opvoeden een avontuur.
Bepaalde ideeën en principes kunnen de bovenhand nemen. Het innerlijk kompas, de intuïtie, krijgt geen kans. Het is belangrijk om bewust te worden van waaruit je reacties en beslissingen vertrekken.
Je zoon van 15 wil een weekendje op reis met zijn vrienden. Je kent jouw zoon en je vreest dat hij, om erbij te horen, misschien dingen zou doen die jij liever niet hebt. Eigenlijk heb je dus liever dat hij niet gaat. Maar al zijn vrienden gaan en je bent bang dat hij je geen goede moeder/vader meer zal vinden. Je geeft toe, terwijl je intuïtief aanvoelt dat het niet goed is voor hem.
Herken je dat? Toch iets toegeven om de toffe ouder te zijn? Geen grenzen durven aangeven?
Je bent pas mama geworden. Iedereen wil graag op bezoek komen. Jijzelf voelt je er nog niet klaar voor. Maar ja, je ‘moet toch’ jullie baby'tje aan de familie en vrienden laten zien. Je zegt dus dat ze mogen komen en je hoopt dat ze niet lang blijven.
Herken je dat? Een regel in je hoofd zegt je: ‘dat hoort zo, dat moet toch zo’ en je gaat voorbij aan je eigen behoeften.
Je dochter van 12 vraagt een gsm. Alle kinderen uit haar klas hebben er een. Eigenlijk vind je dit nog veel te vroeg, maar ja... wat zullen de ouders van de vriendinnetjes dan zeggen?
Herken je dat? Iets doen omdat je bang bent van de reactie van anderen? Of omdat je je anders schuldig zou voelen?
In deze voorbeelden kan je lezen dat je als ouder achterblijft met een zeker gevoel van onzekerheid, ontevredenheid, twijfel,...
Leer luisteren naar jouw innerlijk kompas, naar die stem in jou. Word je bewust van de volgende stappen:
Zo bewust kiezen op maat van het kind en van jou als ouder, geeft rust en vertrouwen. Je mag oefenen, met vallen en opstaan, om te leren luisteren naar die innerlijke stem. Je hoeft geen perfecte ouder te zijn voor een kind. Een ‘goed genoeg’-ouder volstaat.
Je innerlijk kompas is vlakbij en maakt het samenspel tot een boeiend avontuur.