Ik heb mijn binnenkant vergroot om de buitenwereld toe te lachen

Persoonlijk verhaal Innerlijke kracht

Geplaatst op do 10 augustus '23

Deelnemer Raya getuigt over innerlijke kracht

Er was eens een Raya die bang en boos naar de buitenwereld keek, maar lang en gelukkig zou zij nooit hebben geleefd. De latere schrijfster van twee fantasierijke jeugdboeken wist het roer op tijd om te gooien. “Ik ben positief naar mezelf gaan kijken, heb mijn talenten kunnen benoemen. Nu ik zie dat ik best oké ben, zijn de anderen geen bedreiging meer: zij mogen gerust anders zijn zonder dat ik mezelf begin af te breken. Ik ben benieuwd geworden naar wie ze zijn.” PRH blijkt daar voor iets tussen te zitten.

Tekst: Johan De Crom
Foto's: Sigrid Spinnox

Raya is nu vierenveertig en woont samen met haar man in Deurne. In hun huis spat haar identiteit van de muren. Je hoeft je hier maar een kwartier te nestelen in haar achterkamer met paarse wanden en bijzondere eigen creaties of je ziet de heksen al vliegen. Het hoeft niet te verbazen dat hier het succesvolle debuut Feniks Lichtjes - Heksen en ruimteschepen van Raya Schaduwjaagster – zoals haar artiestennaam luidt - werd neergepend. De eerste druk van 1750 exemplaren is uitverkocht, we zijn al aan de tweede druk. En op 23 augustus verschijnt haar vervolgroman Feniks Lichtjes – Halve Wereld en Kleine Wereld.

Creativiteit als basis

Raya’s debuutroman gaat over ideeënbedenker Feniks, die werkt voor de fabriek voor Buitenaardse Benodigdheden, maar al op de eerste bladzijde ontslagen wordt omdat hij de boterhammen met peperpaté van de directeur heeft opgegeten. En dat is bijzonder spijtig, want Feniks was net aan het sparen voor een ruimteschip. Via een ruiltocht komt hij toch aan een eigen ruimtetuig, maar dan willen plots ook een hoop passagiers mee en daarmee had hij geen rekening gehouden.

“Het boek is voor mij een ode aan de creativiteit en aan de vriendschap. Het personage denkt het allemaal alleen te kunnen, maar ontdekt dat het toch leuk is om anderen erbij te hebben. En het verhaal zit natuurlijk ook vol magie, met toverdranken en hun bijwerkingen. Je moet daar toch mee oppassen, eerst de bijsluiter lezen. Niet alles opdrinken wat een heks je in de handen stopt”, grapt Raya.

Hier is een schrijfster aan het woord, zoveel is duidelijk, maar het duurde even voor Raya daar ook zelf in kon geloven. PRH gaf haar een duwtje in de rug. Raya stapte jaren geleden tijdens een moeilijke periode in coaching en volgde de startcursus ‘Wie ben ik?’. Dat was een scharniermoment. “Ik ben helemaal anders naar dingen gaan kijken. Plots mocht ik de positieve dingen van mezelf benoemen. Dat was ik niet gewoon, het voelde als kei-stout.”

Het hoeft niet te verbazen dat een schrijfster in wording ook helemaal loos ging op de cursus ‘Mijn levenskracht voluit laten stromen’, waarin je langs creatieve middelen uitdrukt wat in je leeft. “Ik kom die ruimte binnen, zie al die spullen liggen en ben in één klap waanzinnig enthousiast. Ik heb toen drie nachten bijna niet geslapen, ik ging daar helemaal in op!”

Dat creativiteit haar in het bloed zat, wist Raya al wel langer, maar sinds de PRH-cursussen is het nog duidelijker haar grote houvast. “Ik heb dat niet meer gelost en overal in meegenomen”, zegt ze vastberaden. Raya speelde ook jarenlang in een muziekband die ‘ritualistisch-paganistische sprookjeselektro’ maakte – voor de kenners. “Op een gegeven moment was ik klaar met die optredens, ik voelde me eigenlijk beter met in de studio aan die muziek te werken. En vanuit die rust ben ik dan eindelijk beginnen schrijven. Dat is wat ik al van kinds af wilde doen, maar toen pas was ik er klaar voor. Toen pas had ik het geloof daarin echt gevonden.”

Ik heb beseft dat ik mijn binnenste groter moest maken, zodat als mensen aan mijn vel komen krabben, dat verder weg voelt.

Ruimte voor de ander

Met een versterkt zelfvertrouwen kon Raya ook stilaan andere mensen toelaten. “Vroeger veroordeelde ik mezelf als ik zag dat anderen verschillend waren van mij, ik dacht dat er dan iets mis was met mij. Door meer te zien dat ik helemaal oké ben, voelt het niet meer bedreigend dat de ander anders is. Ik kan nu het mooie van de verschillen tussen mensen zien en ben minder gaan oordelen over mezelf of de anderen. Die boze tiener en twintiger die tegen de hele wereld was, is rustig geworden.”

De groepsdynamiek van de PRH-cursussen was voor Raya een hele oefening. “Als het jouw moment is, mag je delen en als anderen aan het woord zijn, mag je niet reageren. Voor mij is dat veilig en duidelijk en dat heb ik nodig. In de eerste cursussen zat ik soms met mijn hand voor mijn mond omdat ik schrik had dat ik per ongeluk op anderen zou reageren. Ik heb die cursussen ervaren als een ontdekking om niets te zeggen en gewoon te luisteren naar wat die persoon echt bezighoudt. Zo heb ik ontdekt dat alle mensen interessant zijn als ze hun echte ik kunnen laten zien.”

“Ik was er in het begin stellig van overtuigd dat ik gewoon voor mezelf ging, maar toen ontdekte ik dat het heel fel binnen kwam wat andere mensen vertelden. Ik heb wel moeten leren om dat te doseren, want als ik naar huis ging had ik ‘iedereen bij’. Maar ik heb op die cursussen een soort innerlijke ruimte ontdekt en die is gegroeid. Ik heb meer plaats vanbinnen in mezelf, waardoor niet alles wat andere mensen zeggen en doen zo hard binnenkomt.”

In de lagere school werd mij altijd verweten dat ik aandacht wilde, maar dat is het eigenlijk niet: ik wil connectie.

“Vroeger had ik altijd het gevoel dat ik geen vel had, dat mensen door me heen stapten, dat alles binnenkwam. Ik dacht: ik moet een schild zetten, ik moet de buitenkant versterken. Maar dat bleek niet de oplossing. Ik besefte dat ik mijn binnenste groter moest maken, zodat als mensen aan mijn vel komen krabben, dat verder weg voelt. Ik heb meer stabiliteit en zekerheid gekregen, ben plaats gaan durven innemen en heb zo ontdekt dat ik ontzettend graag deel op die cursussen. In de lagere school werd mij altijd verweten dat ik aandacht wilde, maar dat is het eigenlijk niet: ik wil connectie.”

Een bodem in de put

Raya begon haar talenten en krachten te zien en zich open te stellen naar anderen. Maar met behulp van PRH zag ze ook haar eigen blinde vlekken. “Je denkt ‘ik heb moederliefde nodig’, maar dan besef je pas dat het om een ‘behoefte vanuit tekort’ gaat, om een gat in jezelf dat nooit helemaal kan ingevuld worden. Je probeert dan vruchteloos iets in het heden te verkrijgen dat je in het verleden gemist hebt. Het inzicht dat die behoefte erg sterk is maar uit een tekort komt, helpt om die behoefte normaal te gaan proberen in te vullen, zonder heel grote verwachtingen en zonder de overreacties die er bij komen kijken als die behoefte dan niet wordt ingevuld. Met in de put te durven kijken, leg je er eigenlijk zelf een bodem in. Het gemis voelt nu niet meer als een constante pijn, ik ben daarvan genezen. Dat is dus mogelijk!”

En die grote stap brengt Raya ook weer dichter bij andere mensen. “Zij hebben ook hun behoeften vanuit een tekort en dus hun overdreven reacties. Ik kan dat nu beter plaatsen en er mild voor zijn. Ik ben er de anderen alleen maar liever door gaan zien.”

Al die ervaringen en inzichten zijn een rijkdom voor een schrijfster. “Mijn tweede boek is denk ik nog beter dan het eerste, er zit meer psychologische diepgang in. De personages moeten eerst hun innerlijke vijanden verslaan voordat ze verder kunnen”, lacht Raya. Wij zijn benieuwd hoe ze dat gaan flikken. Het is aftellen naar 23 augustus.