Heel wat huiswerkmomenten beginnen met woede-uitbarstingen.
Heel wat huiswerkmomenten beginnen met woede-uitbarstingen.
Mijn dochter, Louise, gaat sinds begin dit schooljaar naar de middelbare school. Louise is een prachtige meid. Ze barst van het relationeel talent. Ze kan goed vrienden maken. Staat ervoor bekend om geheimen te bewaren als de beste. Bij ruzies wordt zij erbij gehaald om te bemiddelen. In de lagere school werd ze gevraagd door de kleuterjuffen om te komen helpen, want aan Louise hadden ze écht hulp en een oog voor wat de kleuters nodig hadden. Kortom, Louise is een dochter waar je als mama héél fier en blij van wordt.
Ze is tegelijk ook een ‘zorgenkind’, want ze is een meisje met dyslexie en daaraan gerelateerde leerproblemen. En op schools vlak heeft ze hierdoor ook een flinke dosis faalangst opgebouwd. Het baart mij als moeder dan ook wat zorgen als ik haar zie knokken voor al die toetsen die nu dag in dag uit op haar afkomen op haar nieuwe school. Wat werkt ze hard, wat legt ze de lat hoog voor zichzelf en wat is ze bang om te falen.
Die faalangst komt er in allerlei vormen uit. Louise is 12 en een felle meid. Heel wat huiswerkmomenten beginnen dan ook met woede-uitbarstingen. Louise’s faalangst bij een aankomende toets maakt dat ze niet meer kan denken, dat ze die nieuwe stof van wiskunde of Frans niet begrijpt, en daarvan slaat ze in paniek. Die paniek komt eruit in heel felle, woedende reacties. De boeken vliegen op de grond. Ik krijg geschreeuwde verwijten als “Jij begrijpt mij niet!” of “Jij helpt mij niet!” en “Zo ga ik dat nooit kunnen!”
Ik voel in mij op zulke momenten allerlei dingen gebeuren. Ik voel onmacht opkomen. Als Louise midden in een woedeaanval zit, kan niets helpen. Er is geen doorkomen aan: ze verschanst zich als het ware in haar grote gelijk dat het allemaal zal mislukken. Daar kan ik niet tegenop.
Ik voel ook verdriet. Ik zie mijn meisje afzien. Ik zie haar knokken en strijden en – op die momenten – echt lijden. Het raakt me diep in mijn moederhart.
Maar gelukkig heb ik dankzij mijn eigen groeiproces grond onder mijn voeten. Ik vind ondanks onmacht en verdriet op zulke momenten ook steun in mezelf, in de wetenschap dat ieder mens gewapend is met kwaliteiten om de moeilijke kanten van het leven te kunnen trotseren. Ik voel een diep vertrouwen in wat Louise in zich draagt en dat zij/wij ons wel door die schoolloopbaan een weg gaan banen naar een leven, een beroep dat echt bij haar past. Waarbij ze niet hoger moet springen dan ze kan, maar wel met heel die relationele rijkdom tot haar recht kan komen.
Ik voel ook dat ik tijdens die woedeaanvallen kan terugvallen op een zelfvertrouwen in mij als mama. Ja, die woedende puber roept vaak lelijke dingen. Maar die raken mij niet persoonlijk. Die halen mij niet onderuit. Ik blijf staan. En ik zie dat net dat haar goed doet. Dat haar mama opgewassen is tegen wat zij vanbinnen meemaakt. Dat ik niet met haar mee in de onmacht tuimel.
Nadat de woede uit faalangst is uitgeraasd, komt er een rust over die grote meid. Kunnen haar hersentjes weer ontspannen. Kan ze weer nadenken. En blijken dat Frans of die wiskunde dan toch nog haalbare koek.
