"Het leek me een prachtige maar ook bijna onmogelijke taak."
Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Moeder worden. Voor de eerste keer. Zo'n klein baby'tje in mijn armen: wonderlijk mooi, ongelofelijk. Mag ik hier moeder van zijn? Dat kleine meisje, helemaal afhankelijk, helpen opgroeien tot een volwassen mens. Tot iemand die weet wat ze wil, die zelfstandig beslissingen kan nemen, liefdevolle relaties kan aangaan en onderhouden, haar plaats in de wereld kan innemen, met geld kan omgaan...
Het leek me een prachtige maar ook bijna onmogelijke taak. Ondertussen is mijn dochter 18 jaar geworden en kijk ik meer en meer terug op die 'bijna onmogelijke taak'. Wat heeft me geholpen als moeder, hoe heb ik het uiteindelijk allemaal gedaan?
Toen mijn dochter nog maar drie dagen oud was, kreeg ik een belangrijke eyeopener aangereikt. Ik was thuis bevallen en de vroedvrouw kwam dagelijks op bezoek. Toen ze me op die derde dag compleet uitgeput in mijn bed zag liggen, gaf ze mij een kort maar krachtig advies dat me nooit meer helemaal heeft losgelaten: "Vergeet jezelf niet. Grenzen trekken in de opvoeding doe je al vanaf dag 1. En vraag hulp als je die nodig hebt."
Tok! Recht in de roos. Daar moest ik even van bekomen. Maar ik leerde zo ook al heel vroeg dat ik het als moeder niet allemaal alleen hoefde te doen. Naast mijn partner en ook mijn schoonmoeder op wie wij altijd konden terugvallen, waren er ook zoveel andere mensen en organisaties om ons heen waar we een beroep op konden doen en die ons op allerlei manieren advies konden geven en ondersteuning konden bieden.
Na de vroedvrouw kwam de crèche waar mijn dochter twee dagen in de week naartoe ging. Daarna ook de oppasdienst van de mutualiteit zodat wij eens een avondje weg konden, vakantieactiviteiten die door de gemeente georganiseerd werden, de sportvereniging waar ze als sierlijke jonge kleuter haar eerste turnoefeningen kon uitvoeren... een lange lijst van mensen en organisaties die vaak het beste van zichzelf gaven. Het contact met deze mensen zette mij heel concreet steeds weer in verbinding met de wereld om me heen. Ik hoefde het inderdaad niet allemaal alleen te doen. Ons gezin hoefde het niet allemaal alleen te doen. We zijn deel van een gemeenschap waardoor we 'gevoed' worden.
We leven in een land met vele mogelijkheden. 'Voeding' lijkt er genoeg. Er is een grote diversiteit aan keuzemogelijkheden maar je kunt er ook de weg in kwijt raken. Onze maatschappij is complex en dynamisch. We moeten de toegang tot al die mogelijkheden kunnen vinden en ook onderscheiden wat haalbaar en realistisch is. Dat vraagt om bewustwording: wie ben ik, wat wil ik, maar ook om durf: durven vragen, durven en kunnen kiezen, durven bestaan.
Daarom ben ik blij dat ik als ouder ook regelmatig PRH-cursussen heb gevolgd. Werken aan mijn persoonlijke groei en zo zorgen voor mijn eigen 'voeding' is voor mij essentieel geweest. Het heeft mij als moeder allereerst geleerd steeds meer oog te krijgen voor het beste in mezelf en voor het beste in mijn kind.
Het heeft me geholpen te zien wat mijn dochter echt nodig had, wat mijn krachten als moeder waren en ook welke ideaalbeelden en overtuigingen ik los mocht laten. Zo kwam er meer ruimte en richting in mijn leven en werd het ook makkelijker om stap voor stap als moeder mijn eigen unieke weg zoeken. Ik leerde vanuit zelfvertrouwen meer en meer de juiste keuzes te maken en daarmee ook aan anderen om mij heen steeds meer de juiste plaats in mijn leven te geven.
Zo kwam er ruimte en richting in mijn leven...
Het netwerk om mij heen als moeder veranderde en verandert natuurlijk voortdurend. De vroedvrouw is al lang uit beeld (ook al zal ik haar nooit vergeten), crèches werden vervangen door scholen, de klarinetlerares door een pianoleraar. En tegenwoordig passen onze kinderen zelf op bij gezinnen in de buurt en is mijn dochter dit jaar bij de jeugdbeweging leidster geworden. Ook zij begint haar plaatsje in de samenleving stilaan in te nemen en ondersteunend en '(op)voedend' te zijn voor anderen.
Ik voel mij daar dankbaar voor. Het leven wordt steeds weer doorgegeven. We hebben elkaar nodig, we zijn afhankelijk van elkaar. Als we dat kunnen onderkennen en ruimte geven -met mildheid voor elkaars tekortkomingen en beperkingen- dan kunnen we elkaar nog meer voeden en een gemeenschap zijn waarin opvoeden samen gebeurt, met hart en ziel voor elkaar.
