“Ik heb de neiging om altijd weer in actie te schieten en mezelf voorbij te lopen. Ik leer aanvaarden dat ik helemaal oké ben als ik even niets doe. Dat blijft een aandachtspunt, maar het gaat al veel beter.” Sofie De Bolle (48) volgde bijna alle PRH-cursussen en is in coaching. Ze kent haar valkuilen. “Ik mag ook stilvallen en kwetsbaar zijn. Ik mag de kleine Sofie zijn.”
Tekst: Johan De Crom
Foto's: Sigrid Spinnox
De natuur krijg je niet getemd en dat hoeft ook niet. Als ik in Liedekerke toekom bij Sofie, is ze tussen haar werk en het interview nog snel-snel naar de kapper gegaan. Het resultaat is geslaagd, maar ook zij weet: misschien is het wat veel op één dag.
Die neiging om in overdrive te gaan, is de aard van het beestje, maar dat beestje weet zich nu al veel vaker te beheersen. Sofie vindt nu ook kalmte en rust, de permanente actie beheerst niet langer haar leven. “Ik heb op mijn 29ste mijn lief verlaten, we hadden nog maar net samen een huis gekocht. Ik had al die jaren naar hem opgekeken. Hij was ook heel actief, dus dat leek te klikken, maar ik heb moeten vaststellen dat dat niet goed voor mij was en dat ik een tegenpool nodig had, iemand die mij rust en kalmte kon brengen. Die vind ik nu bij mijn lief Johan, we zijn inmiddels acht jaar samen”, vertelt Sofie. “Johan zegt soms ‘jij bent het vuur, ik ben het water’. Dat klopt. En niet in een negatieve betekenis.” (lacht)
Intussen waakt Sofie erover zichzelf niet voorbij te rennen, niet geheel in relaties, welke dan ook, op te gaan. Ze wil ook tijd voor zichzelf, ze wil vrijheid voelen. “In de week ben ik hier, in het weekend ben ik bij Johan in Sint-Joris-Weert. Ik wil het alleen zijn niet uit de weg gaan, ik wil me confronteren met wat in mij leeft.”
“Door mijn doorzettingsvermogen te erkennen en als waardevol te zien, kon ik de keerzijde van die medaille gaan aanpakken en leren rustiger te worden. Je moet eerst jezelf aanvaarden voor je iets in beweging kan brengen.”
Dat innerlijk kijken, daar de tijd voor nemen: Sofie heeft het moeten leren. “Als kind van vier heb ik een zwaar verkeersongeval meegemaakt, waarbij er een zwarte vlek is opgetreden in één hersenhelft. Mijn andere hersenhelft is functies gaan overnemen. Ik denk dat ik toen in een vechtersmodus ben beland en ik moet opletten om die modus op tijd uit te schakelen.”
PRH heeft haar geholpen om die knop soms af te zetten. “Op de eerste cursus, ‘Wie ben ik?’, kwam dat doorzettingsvermogen sterk naar boven. Ik heb die ontdekt als een sterke kracht. Door ze op die manier positief te benaderen, heb ik ze ook kunnen temperen. Ik hoefde me er niet voor op mijn kop te zitten, dat doorzettingsvermogen is echt iets van mij. Alleen door dit eerst te erkennen en als waardevol te zien, kon ik de keerzijde van die medaille gaan aanpakken en leren rustiger te worden. Je moet eerst jezelf aanvaarden voor je iets in beweging kan brengen.
Zo kwam de bal aan het rollen om meer Sofie De Bolle te zijn. Sofie is leerkracht Latijn en Grieks in het middelbaar onderwijs, klastitularis en bezinningsbegeleider. Ze brengt op haar leerlingen over wat ze over zichzelf leerde: “Ik geef ze mee dat iedereen zijn of haar eigen tempo heeft om dingen te leren. Ben je er niet goed in om 15 Latijnse woordjes op één avond te leren? Doe het dan in drie keer 5 woordjes, dan kom je er evengoed. Het is een kwestie te zoeken wat bij je past en dat helemaal oké te vinden en ernaar te leven.”
In essentie gaat alles terug op kwetsbaar mogen zijn. “Ik heb onbewust gedacht dat ik pas iemand was als ik in actie kwam en dat ik pas geslaagd was in het leven als ik een lief en kinderen had. Daarom was ik zo lang bij een lief dat niet op mijn lijf geschreven was”, stelt Sofie. Ze verwijst ook naar haar ouderlijk gezin. “Mijn jongere zussen hebben kinderen en op woensdagnamiddag kwamen wij altijd samen. Ik stelde na een tijd vast dat ik me op die momenten niet gelukkig voelde. Mijn ouders vroegen altijd hoe het met de kleinkinderen ging en ik miste interesse van hen in mijn leven. Dat werd te pijnlijk. Ik heb toen beslist om die woensdagnamiddagen voortaan aan mij voorbij te laten gaan. In het begin was dat moeilijk, want ik vond dat ik mijn ouders teleurstelde, net zoals ik dat dacht toen ik mijn relatie beëindigde. Nu laat ik dat los: ik mag zijn wie ik ben. Ik mag kwetsbaar zijn, ik mag mij tonen.”
Ook dat geeft Sofie door aan haar leerlingen: “Op bezinning vraag ik altijd ‘geef drie momenten die aangeven dat jij bent wie je vandaag bent’. En dan begin ik bij mezelf en praat ik over mijn vroegere depressie. En dat ik daaruit gegroeid ben en leer uit mijn verleden. Dat maakt iets los bij de leerlingen. Ze beginnen dan te praten over hun grootouders die ze hebben verloren bijvoorbeeld. Ik zeg dan dat iedereen iéts moet zeggen, al is het maar één woord en dat niemand mag reageren op de ander, toch niet op dat moment zelf. Ik begin altijd met de veiligheid, net als bij PRH: al wat gezegd wordt, blijft in de groep. Ik ga dat niet gebruiken in een klassenraad of waar dan ook.”
Eens je niet meer leeft in functie van andermans verwachtingen, is alles mogelijk. Pas dan kan je jezelf beginnen vieren en dat is wat Sofie is begonnen te doen, in vele opzichten, in het kleine en het grote. “Ik ben creatief ingesteld en doe daar graag iets mee. Zo heb ik net 50 kerstkaarten gemaakt met gedroogde herfstbladeren. Ik wilde die allemaal uitdelen tot ik bedacht: ‘ik wil er eigenlijk 10 voor mezelf houden, om hier in huis te zetten’. Dus heb ik beslist om aan tien mensen geen kerstkaart te sturen, namelijk aan mensen waarvan ik er zelf ook niet meteen eentje krijg. Dat voelt meer in evenwicht. Ik moet niet altijd geven, ik mag ook ontvangen. En ik mag voor mezelf kiezen.”
Sofie had een kinderwens die ze heeft moeten opbergen en dat was moeilijk in het begin. “PRH heeft me geholpen om in te zien dat ik mijn kinderwens op een andere manier tot uiting breng, in de relatie die ik opbouw met mijn leerlingen, in de vertrouwensband die ik creëer”, weet Sofie.
“Door geen kinderen te hebben, kan ik de vrijheid botvieren, heb ik meer ruimte om stil te vallen bij mezelf. Misschien is dat net wat ik nodig heb.”
“Mijn coach heeft me daarnaast doen kijken naar wat het niét hebben van kinderen aan voordelen biedt. En dat is duidelijk ‘de vrijheid’. Ik ben met de jaren mezelf graag gaan zien, ik heb mijn plaats ingenomen, ik heb de rust ontdekt achter de actie. Door geen kinderen te hebben, kan ik die vrijheid botvieren, heb ik meer ruimte om stil te vallen bij mezelf. Misschien is dat net wat ik nodig heb.
”Sofie herinnert zich ook de woorden van een leerling, op de dag na Moederdag: “mevrouw, heb jij kinderen?” Sofie antwoordde: “wij hebben jammer genoeg geen kinderen, ... maar jullie zijn mijn kinderen”, waarop de leerling antwoordt: “Gelukkige moederdag, mevrouw!”
Het summum van jezelf vieren, deed Sofie op haar veertigste. Ze organiseerde iets heel opmerkelijks: een trouwfeest voor zichzelf. Ze kocht een trouwkleed met passende muiltjes en was een jaar bezig met de organisatie van een feest waar 140 mensen naartoe zijn gekomen. Ze liet voor haar vrouwelijke gasten zelfs klavertjesvierjuwelen overkomen uit Bulgarije, waar ze in een vakantie op was gestoten. Ze toont me het prachtige fotoboek en glimt. “Dit was de grootste ode aan mezelf.”
Ontvang artikels over persoonlijke groei, info over onze cursussen en de laatste PRH-nieuwtjes.
© Sigrid Spinnox
© Sigrid Spinnox
© Sigrid Spinnox
