Terwijl ik hem zachtjes in mijn armen wieg, gaat de tijd aan mij voorbij. Ik mijmer over de dag alsof ik een droom instap. Voor ik het weet, is het muziekje van zijn speeldoosje uitgespeeld en besef ik dat ik dit alsmaar zwaarder wordende kereltje niet eens meer bewust aan het dragen ben. Helemaal één met hem, net zoals toen hij in de baarmoeder verbleef.
Ondertussen ligt hij vredig met zijn hoofdje op mijn schouder en heeft hij de slaap gevat. Zijn licht ronkende geluidjes klinken zo vertrouwd dat ik ze niet meer zou kunnen missen. In mijn hoofd klinkt ons wiegeliedje voor hem: “Als ik je teder in mijn armen hou, dan zingt de vrede haar mooiste lied in mij. Als ik je teder in mijn armen hou, dan is de hemel eventjes dichtbij”.
Wat wekt ons zoontje mijn grote liefde voor hem en voor het leven en hoe slaagt hij erin mij zo verbonden te doen voelen! Ik had nooit kunnen inbeelden wat een sterke impact hij op mij zou hebben. Nu hij er is, kan ik niet anders dan beamen dat het zowat mijn grootste droom was in dit leven om moeder te kunnen worden en mijn moederliefde te laten stromen. Hij toont me elke dag opnieuw wat liefhebben is met zijn fonkelende oogjes, zijn natte zoenen bij het weerzien, zijn springende lijfje, zijn zacht strelende vingertjes, zijn kneepjes, lachjes, genegenheid…
En nee, ik maak niet alles mooier dan het is. Ik ben geschrokken van hoe weinig er gesproken wordt over wat het inhoudt om een kindje ter wereld te brengen en moeder te worden. Je hoort niet veel over wat het met je “vrouw zijn” doet, met je lichaam, welke onzekerheid het met zich meebrengt om jouw kleintje te leren kennen in zijn signaaltjes en zijn groeiproces, enz. En toch… Als ik verbonden met en gewekt in die grote liefde in mij het leven naar hem kan laten stromen, opent zich een nieuwe wereld.
Dat ik dit zo bewust tot me kan laten doordringen, zegt iets over de grote waarde dat dit voor mij heeft, maar ook over de weg die ik gegaan ben.
Een weg die ik gegaan ben en ga met PRH aan mijn zijde. Een weg van het leven toelaten, ondanks hindernissen of moeilijkheden die op de loer liggen. Een weg van me leren openen op dit diep wezenlijke van mezelf, mijn grote kinderwens, mijn groot moederhart.
Een weg van kiezen voor dit “leven” in mij.
Een weg van erkennen wat daar is, beweegt en nog meer wilt leven, temidden van moeilijkheden.
Zeven weken na mijn bevalling werd ik immers van het ene op het andere moment als het ware losgerukt van mijn kind. Met een klaplong (en dit voor de tweede keer aan dezelfde long) belandde ik in het ziekenhuis waar een operatie nodig bleek. Dit was ontzettend heftig omwille van de té vroege scheiding van mijn kindje. En natuurlijk ga je het leven na zo’n ervaring meer waarderen, hoor ik je zeggen. En toch, de fysieke pijn is niet weg, het herstel is lang en een kind vraagt om een nieuw evenwicht in het gezin. Maar dat neemt niet weg dat ik kan kiezen waarop ik me richt en ik naast de moeilijkheden, het nieuwe leven kan erkennen. Het nieuwe leven dat zowaar met zijn geboorte licht kreeg in mij.
