Het thema van de Week van de Vrijwilliger 2023 is “Iedereen wint met vrijwilligerswerk”. In Vlaanderen zoemen in ontelbare organisaties vrijwilligers rond als ijverige bijtjes. Ze verzetten niet alleen veel werk, maar zijn ook heel aanstekelijk voor anderen in en buiten de organisatie waarvoor ze zich inzetten.
Misschien ben jij één van die velen die zich op de één of andere manier onbaatzuchtig inzetten voor het goede doel? En anders heb je vast al van deze gouden mensen ontmoet?
Lees deze week hoe deelnemers van PRH in verschillende organisaties als vrijwilliger het beste van zichzelf geven, zomaar, omdat het kan. Geniet van hun verhalen en laat je aansteken door hun enthousiasme over wat zij met hun talenten bijdragen aan een warme en samenhorige samenleving.
Tijdens de week van de vrijwilliger delen we hier, op onze facebookpagina en Instagram iedere dag een nieuwe getuigenis.
Schrijf jij graag ook een stukje over jouw vrijwilligerswerk en wat dat met jou doet? Stuur je getuigenis naar hanne@prh.be en we delen ook jouw ervaring.
Als juf in pensioen ligt mijn hart nog altijd bij de kinderen en de leerkrachten en vooral op het wijkschooltje waar ik het grootste deel van mijn leven gewerkt heb.
Af en toe draag ik vrijwillig mijn steentje bij zoals bij de adventsmomentjes gedurende de kerstperiode, een poppenkast, werken rond gevoelens met de kinderen, met een klein groepje werken en dit kan allerlei zijn.
Ik voel een grote zorg voor de kinderen en de leerkrachten. Ik wil hen graag ondersteunen, ontlasten in hun taak van ‘zorgen voor meestal een te grote groep kinderen’
Hen beluisteren, moed geven om niet op te geven.
Even een groepje onder mijn vleugels nemen, zelf ook individueler kunnen werken met de kinderen wat altijd mijn grote droom was. Ruimte geven aan de juffen om hetzelfde te doen, zodat kinderen zich vrijer kunnen uiten en uitdrukken en de soms te grote groep even geen hinderpaal hoeft te zijn.
Leerkrachten moeten hun verhaal kunnen doen, er moet meer naar hen geluisterd worden opdat het werkbaarder zou worden. Ik ben er graag af en toe ‘even’ om de druk in hen – van hen even te ontlasten – even rust brengen ook bij de kinderen.
Ruimte geven aan kinderen en leerkrachten om te uiten en uit te drukken om nadien met een beetje meer energie terug verder te kunnen. Hier voel ik me af en toe mijn steentje toe bijdragen.
Hilde - vrijwilligt als kleuterjuf op pensioen en ook bij PRH
Enkele zomers geleden hoorde ik tijdens de ’10 minutes a day’-opruimactie op het werk Jean-Paul Meus spreken. Vol passie vertelde hij over zijn initiatief. Als je hem bezig hoort, krijg je meteen kuiskriebels, maar het was vooral door effectief aan de slag te gaan dat ik ondervond hoe plezierig opruimen is, dus toen de actie op het werk afgelopen was, werd ik straatvrijwilliger in mijn eigen buurt.
Dit vrijwilligerswerk is bevredigend. Het materiaal en de rode vuilzakken krijgen we van de stad, dus dat kost ons niets. Hoeveel tijd we aan opruimen besteden kiezen we zelf. Dat is belangrijk, want bij mij staat vrijheid hoog in het vaandel. Maar het allerfijnste aan het opruimen is dat mijn man samen met mij ‘op jacht’ gaat. Met twee is het zoveel gezelliger.
Van goede daden word je gelukkig, zeker als je zoveel positieve reacties krijgt. We worden constant aangesproken door voorbijgangers. Geapprecieerd worden doet deugd. Maar we doen het ook voor onszelf. Wij wonen graag in een propere straat en eigenlijk is het een kleine moeite om, in plaats van je te ergeren aan de troep, die rommel gewoon op te rapen. Het resultaat is meer dan een nette straat, het is ook een andere mindset, een positievere bril om mee naar de wereld te kijken, een manier om connectie te maken met de buren.
Raya - straatvrijwilliger en deelnemer van PRH
Gisteren was ik weer op het multiculturele centrum waar ik een een tijd ‘spreekles’ gaf aan meneer Anis. Een man uit Syrie, zoals ik het begreep uit zijn vluchtverhaal. Hij heette met zijn voornaam Anis, zijn achternaam kon ik niet uitspreken. Omdat hij al een jaar of 75 was, werd het meneer Anis.
Elke maandagmorgen waren we present en zaten in een mooie glazen kamer. Het was goed voor ons allebei, om zo de week te beginnen. We namen de krant door, naar aanleiding van de foto’s, kon hij wat vertellen over zichzelf. Want dat was het belangrijkste: dat hij kon vertellen over zichzelf, met handen en voeten en gebarentaal. En dat ik naar hem luisterde en hem hoorde. Hij voelde zich erg alleen in onze samenleving.
Die maandagochtenden waren belangrijke ochtenden, we hadden plezier in die 2 uur. En het gaf hem de moed om ook op andere dagen de krant te lezen en koffie te drinken in het centrum. Meneer Anis eindigde vaak met een luchtig ‘I love you’ en een lach. En ik ook.
Als de ‘spreekles’ klaar was, hadden we allebei een beetje meer energie en levensplezier.
Het deed ons goed!
Marie-Louise – Vrijwilliger bij het multiculturele centrum en ook bij PRH
Tijdens het wandelen in het park deze morgen, voel ik geluk door mij stromen. Een vol en warm gevoel van gelukkig zijn.
Het was een mooie dag bij Kamiano gisteren. (Kamiano is een dak- en thuislozenrestaurant dat gratis maaltijden en andere ondersteuning aanbiedt.) Ik heb me van bij het binnenkomen dichtbij mezelf gevoeld, stevig geaard in wie ik ben en wat ik wil bijdragen aan het geheel: mijn glimlach, mijn humor, gedienstigheid, een compliment, een warm woord, mijn luisterend oor. Ik voel de energie door mij stromen en het geven komt vanzelf op gang.
Als ik binnenstap bij Kamiano kom ik weer in diepe ontmoeting met mezelf. Het ontmoeten van de mensen die er komen en samen met de vrijwilligers een warm onthaal en maaltijd bieden, maakt energie en vriendelijkheid vrij. Het is wat ik nodig heb om terug in diep contact te komen met mezelf.
Het is vooral het zinvol bijdragen door iets te betekenen voor anderen, dat geluk brengt voor mij. Het brengt terug evenwicht in mezelf, maakt liefde en warmte vrij en goesting in het leven borrelt.
Ik voel me dankbaar voor dit mooi initiatief dat Kamiano is.
Cathy - vrijwilliger bij Kamiano Antwerpen en ook bij PRH
Een klein jaartje geleden startte ik in Ariadne, psychiatrisch centrum, als vrijwilliger. Voor mij een geheel nieuwe omgeving om mij in te bewegen. Mensen ‘met een psychische kwetsbaarheid’ verblijven er, hoorde ik zeggen. Dit raakte mij : ook ikzelf en ieder, dacht ik, draagt een stukje psychische kwetsbaarheid in zich mee. Dit, samen met mijn geloof in groei deed mij de stap zetten.
Ik ben er aanwezig in de therapiezaal en in de leefruimte waar mensen vrij in en uit gaan, waar ze zich uitdrukken en bezig zijn op hun heel eigen manier. Soms is het even luisteren, soms even mee lachen, soms even aanvullend zijn, soms even nabij zijn, gewoon mens zijn tussen hen. Verbinding groeit er, vertrouwen, in kleine tekenen is dit voelbaar.
Het geeft mij een diepe voldoening er te mogen zijn. Ik voel dat dit alles ondersteund is door mijn groei in graag zien, in gratuïteit. Mogelijkheden die ik in mij draag kunnen zich op die plek op een eenvoudige en eerlijke manier tonen, zonder franjes, afgestemd op wie mij aankijkt of niet aankijkt. Ik voel hoe diep mij dit aangaat, zo te mogen zijn tussen mensen.
Mijn gegevenheid te voelen, in mijn capaciteiten, waarbij ik nu kan zeggen : mijn weg van groei heeft geloond, mijn inzet vele jaren via PRH, mijn moed, mijn zoektocht .. Dit alles toont zich nu in die gegevenheid, ik mag dit vrij beleven, oprecht naar hen om wie ze zijn, dichtbij kwetsbaarheid die er mag zijn, voldoende om te omarmen, zo voel ik het in mij.
Lieve - Vrijwilliger bij Ariadne en deelnemer bij PRH
Regelmatig doe ik permanentie in de Wereldwinkel, daarnaast vrijwillig ik ook op het parochiesecretariaat met het onthaal en ook administratief werk.
Aanvankelijk werd ik “buiten-gehaald” na het overlijden van mijn vader, om niet te blijven zitten in mijn cocon en dit op aanraden van mijn vader zelf. Het was geen bewuste keuze. Ik voelde angst en stress voor het onbekende. Het maakte wel dat ik sociale contacten had met leeftijdgenoten, me meer kon open stellen en ook nuttig voelde.
Doorheen mijn verdere leven heb ik altijd, en zeker nadat de kinderen het huis uit waren, wel iets van vrijwilligerswerk gedaan. Na mijn pensioen ben ik me nog meer gaan engageren in taken die voor mij haalbaar en belangrijk waren.
Belangrijk is dat ik op deze manier, hoe klein ook, mijn steentje kan bijdragen aan een betere en warmere maatschappij en bij uitbreiding aan deze vaak harde wereld met meer aandacht voor mensen die het minder goed hebben of die een luisterend oor nodig hebben.
In de wereldwinkel geeft het me zo veel voldoening als ik een goeie verkoop heb gehad tijdens mijn shift; dan denk ik vaak aan de mensen in het zuiden die door de verkoop van hun producten hun kinderen kunnen naar school laten gaan, of waardoor vrouwen hun eigen winkeltje kunnen opstarten. Ook bij het parochiesecretariaat hebben we een winkeltje van 'Bond zonder Naam' zodat ik mijn verkooptalent daar ook kan gebruiken.
Ik voel dat ik mijn talenten op deze manier nog steeds ten volle kan inzetten en verder kan ontplooien. Het doet mij deugd te zien en te voelen hoe andere vrijwilligers en medewerkers mijn enthousiasme aansteken en omgekeerd.
Rita - Vrijwilliger bij Oxfam en het parochiesecretariaat en deelnemer van PRH
Mijn vrijwilligerswerk bestaat uit 'stappen' en 'luisteren' en 'praten'.
Iedere vrijdagvoormiddag ga ik een uur tot anderhalf uur op stap met een van de gasten van het begeleidingscentrum voor jong volwassenen met autisme bij ons in de buurt. Elke jongere is uniek en dat maakt elke wekelijkse wandeling soms wel onvoorspelbaar en spannend.
Belangrijk is het 1 op 1 contact zodat elke jongere mijn volledige aandacht heeft. Sommige wandelingen zijn heel stil, gewoon maar naast elkaar stappen in de natuur, maar het gebeurt ook dat er soms geen enkel stil moment is en dat het vrij heftig en druk is. Regelmatig zijn er ook fijne gesprekken met jonge mensen die hun plaatsje zoeken in de maatschappij. Jonge vrouwen of mannen die net alleen gaan wonen (begeleid wonen) en die vertellen over hun ervaringen, hun ups en downs. Anderen vertellen dan weer over hun moeilijke thuissituatie. Ik probeer altijd met heel veel begrip en empathie naar hen te luisteren.
Ik heb altijd een heel warm en tevreden gevoel wanneer ik terug naar huis ga want vrijwilligerswerk is meer terugkrijgen dan je geeft.
Sonja - vrijwilliger bij VZW begeleidingscentrum voor personen met autisme (Mechelen) en deelnemer bij PRH.
Als Pasar-vrijwilliger draag ik maandelijks een steentje bij in het mee ‘uitdenken’ en ‘uitwerken’ van allerlei activiteiten: wandelen, culturele uitstappen, begeleide bezoeken, ontmoetingsmomenten, enz.
Het is telkens deugddoend om mensen samen te brengen en hen te laten genieten van een prachtig stukje natuur, een uniek bedrijfsbezoek, een boeiend en leerrijke workshop, verdiepingsmoment in een bepaald thema (dit jaar ‘Kies de Waterkant’), enz.
Iedere vrijwilliger kan en mag bij ons, vanuit z’n eigen talent en passie, een initiatief aanbrengen en organiseren.
Mensen samenbrengen, verbinden is écht mijn passie. Het geeft mij energie als mensen na de activiteit met een blij en tevreden glimlach ‘tot volgende keer’ komen zeggen. Het betekent vaak dat ze tijdens zo’n moment even hun zorgen hebben kunnen loslaten, hun hoofd hebben kunnen leegmaken… hebben kunnen ontspannen, onthaasten… En daar doen we het voor.
Ik voel dat ik hier vanuit m’n wezenlijke drive mijn deel kan bijdragen.
Rita - vrijwilliger bij Pasar en PRH
Tijdens deze week van de vrijwilliger deel ik graag met jullie mijn traject als vrijwilligster.
Sinds 1997 fungeer ik als vrijwillige begeleidster van blinden en slechtzienden, tot 2004 bracht ik wekelijks een blinde pianist bij de balletklas van het conservatorium naar huis, en sinds 2005 vrijwillig ik als begeleidster tijdens een daguitstap of een meerdaagse reis in binnen- en buitenland.
Het was vooral mijn bedoeling om een dosis zingeving te geven aan mijn leven en mij nuttig te voelen, maar ik kreeg er ook een gulle dosis dankbaarheid, waardering en erkentelijkheid voor terug. Ook de levenslust en de opgewektheid van deze mensen met een visuele beperking is ronduit voorbeeldig te noemen en zij houden mij vaak een relativerende spiegel voor.
Sinds 2019 doe ik ook wekelijks een paar uur vrijwilligerswerk in een WZC vlak in mijn buurt door de cafetaria te openen. Vanaf mei 2024 kan ik met pensioen en ben ik van plan om ook in het dichtbij gelegen dienstencentrum mijn medewerking aan te bieden om mij beter in de buurt te integreren. Dan zal ik mij tevens vaker tijdens weekdagen kunnen inzetten voor mijn andere vrijwillige taken en daar kijk ik alvast naar uit.
Mede dankzij mijn PRH-coach ben ik er onlangs achter gekomen dat persoonlijk engagement, betrouwbaarheid en loyaliteit tot mijn belangrijkste kernkwaliteiten behoren, en daar ben ik best trots op want ik draag deze menselijke waarden en normen hoog in het vaandel.
Renée - vrijwillige duizendpoot en deelnemer van PRH
Iedere week wandel ik met Agnes, een vrouw van 77 die dementeert en in een gesloten afdeling van het woonzorgcentrum verblijft.
Ze kent me niet meer bij naam maar herkent me wel bij aankomst. Een grote glimlach en een omhelzing. Hartverwarmend. Het klaarmaken voor ons tripje vraagt geduld maar daar maak ik een gezellig moment van. Ze straalt in haar warme outfit. We kunnen vertrekken. Ik laat haar inhaken en we stappen de natuur in!
"Knus hé, zo dicht bij mekaar", zegt ze. Ik geniet van dit contact waar 'er gewoon zijn' meer dan genoeg is. We spotten samen zwanen, ganzen, reigers.... "Jij weet zoveel", zegt ze iedere keer weer en ik straal vanbinnen want ik maak haar blij. Iedere keer dezelfde toer en telkens verwondering, ontmoeting en onbezorgd samen genieten van pure eenvoud.
Thuisgekomen telkens de vraag hoe ze mij kan vergoeden en als ik dan zeg dat haar glimlach en een dikke zoen voor mij het belangrijkste zijn dan glundert ze weer. Wat ben jij toch een schat is haar afscheidszin. En bedankt!
Agnes is voor mij een even grote schat en ik voel me dankbaar voor deze mooie momenten samen. Zij ziet mij in 'mijn pure zijn' en dat is zo deugddoend en waardevol. Ik ga telkens als een gelukkige vrouw huiswaarts en kom met veel goesting terug de volgende week.
Rita - vrijwillige 'compagnon' van Agnes en deelnemer bij PRH
