Er zijn zo van die dagen waarop je plannen maakt; geen ingewikkelde of grootse plannen maar een simpele lijst met dingen die je nu eenmaal te doen hebt. Zo had ik op mijn voorbije vrije dag huishoudelijke en administratieve klussen gepland. Verder stond enkel een bezoek aan de tandarts in mijn agenda. Het zou een eerder saaie, maar nuttige dag worden. Er is niks spectaculairs gebeurd, maar de realiteit heeft wel mijn plannen doorkruist.
Het begon al de avond voordien. Het was duidelijk dat mijn moeder een huisarts nodig had. Ik was de enige van de mantelzorgers die de volgende dag tijd kon maken. Plotseling kwam het woord ‘prioritair handelen’ uit de PRH-woordenschat me voor de geest. Alle andere bedenkingen en vragen legde ik zoveel als mogelijk het zwijgen op.
En dan kwam de morgen van mijn vrije dag. Het licht knipte niet aan, de radio bleef stil. Zucht. Alweer ‘prioritair handelen’ met in mijn achterhoofd de verhalen van ellenlange wachttijden aan de telefoon. Tot mijn blije verrassing kreeg ik bijzonder snel een vriendelijke en efficiënte stem aan de lijn. Binnen de twee uur zou er een technieker langskomen. Ik moest er alleen maar voor zorgen dat ik thuis was, want anders volgde een factuur van 75 euro. Maar binnen die tijd hoopte ik bij de huisarts te zijn en ik had een afspraak bij de tandarts. De stem bleef vriendelijk toen ik reageerde dat ik geen twee uur kon thuisblijven en dat ik zou terugbellen.
Twee techniekers van de elektriciteitsmaatschappij meldden zich binnen de tijd die bij mijn tweede telefoontje was afgesproken. De ene leek me iemand die stilaan aan zijn pensioen mocht denken, de andere een beginner die eerder onzeker om zich heen keek. Na een tijdje kreeg ik van de oudste te horen: ‘Je elektriciteit werkt weer. Mijn collega heeft dat goed gedaan’. Ik kreeg het er instant warm van. Zo prachtig dat iemand de kans krijgt om te tonen wat hij kan en naar waarde geschat wordt! De jonge man zal verder groeien in zijn vak, daar ben ik van overtuigd. De oudste leek me terecht fier dat hij iemand mocht opleiden.
Mijn dag liep anders dan gepland… Ik voel me opgelucht dat mijn moeders gezondheid weer onder controle is, dat het bezoek aan de tandarts meeviel, dat mijn elektriciteit werkt en dat ik alles wat dringend was, gecombineerd kreeg. Als ik denk aan de techniekers, voel ik me supporteren voor hun inzet. Het was een doodgewone dag, maar eentonig was hij niet. Ook zo’n dag is de moeite om bij stil te staan.
Lutgart PRH-vrijwilliger
