Sinds enige tijd volg ik nog amper het nieuws. De overvloed aan slecht nieuwsberichten en de eenzijdige focus op oorlog en drama, doet me alsmaar vaker beslissen de radioknop uit te zetten. En ik weet dat de oorlogen helaas niet ophouden, ook al sluit ik me af van de berichtgeving erover.
De wereld lijkt wel op hol te slaan; het mensenvolk lijkt zich als een moegestreden soldaat van slagveld naar natuurramp naar alweer een klimaatcrisis te slepen. In een razend tempo overspoelen de dramatische gebeurtenissen onze huiskamers. Er lijkt amper tijd om te bekomen van de ene crisis, of de volgende ramp heeft zich al aangekondigd.
Deze mensheid op de dool raakt me sterk.
Het brengt een diep lijden in me, een lijden dat soms te groot voelt om te dragen.
Omdat er gekozen wordt voor het kwaad, voor oorlog, voor onevenredige vergelding, onderdrukking en zelfverrijking boven het zoeken naar eenheid, begrip, compromis, respect, verzoening.
Het voelt als ontgoocheling, teleurstelling in de mens die met zoveel unieke gaven en liefde is uitgerust, waarmee hij – in verbondenheid met anderen – een wereld kan opbouwen waar er plek is voor iedereen. Een wereld waar mensen investeren in liefde, samenwerking en respect in plaats van in nieuwe wapensystemen. Een wereld waar mensen in harmonie leven met elkaar en met de schepping in plaats van haar te plunderen voor eigen gewin.
Het maakt me diep bedroefd dag na dag vast te stellen dat onze wereld in brand staat en wij er maar niet in slagen die branden te blussen.
Maar ook dit leeft in me: een stille oproep tot waakzaamheid. Iets in mij zegt mij me niet te laten ontmoedigen door de onstuitbare stroom aan negatieve berichtgeving over de wereld, maar open te staan voor het kleine goede dat onstuitbaar wemelt in het verborgene. In mij voel ik de beslistheid om dankbaar te zijn voor het mooie dat ook realiteit is, en dat is er in overvloed: een vriendelijke dame aan de kassa; de zon die na uren van regen door de wolken breekt; een dierbare die goed nieuws krijgt van de arts; mijn hond die van blijheid op mijn schoot springt; een buurman die me hartelijk groet …
Ik voel dat dit iets met me doet.
Deze gerichtheid, deze blik op het kleine goede dat mij omringt, doet iets verschuiven in mijn gemoed.
Het stopt de oorlogen en de ellende die mensen en volkeren elkaar aandoen niet, maar het brengt wat lichtheid. Eens te meer doet het me beseffen dat we kunnen kiezen om lief te zijn, of om kortaf te reageren. Om dankbaar te zijn, respect te tonen, een grapje te maken in plaats van te zeuren en te klagen.
Vele anderen voor mij als Edith Stein en Etty Hillesum kozen ervoor om te midden van de grootste gruwel liefdevol te blijven.
En ik weet en geloof dat er overal ter wereld goede mensen zijn die op hun beurt sprankels van positiviteit strooien. En zo wordt er een onzichtbaar web van gouden goedheid gesmeed, wereldwijd, over grenzen van taal, tijd en cultuur heen, en waartegen het kwaad geen schijn van kans heeft.
Dat is nog eens wereldnieuws!
Greet – PRH-vrijwilliger
Ontvang artikels over persoonlijke groei, info over onze cursussen en de laatste PRH-nieuwtjes.
