We waren nog maar net één dag thuis van onze vakantie en er kwam een uitnodiging van mijn zus om samen gezellig samen een avond door te brengen met haar en haar partner en met hun drie volwassen kinderen en hun partners.
We waren nog maar net één dag thuis van onze vakantie en er kwam een uitnodiging van mijn zus om samen gezellig samen een avond door te brengen met haar en haar partner en met hun drie volwassen kinderen en hun partners.
Eén van onze ook volwassen dochters kon meegaan. Onze andere dochter was verhinderd, maar gaf de boodschap mee dat ze elkeen een warm hart toedroeg.
Nog niet helemaal echt thuisgekomen in Belgenland vertrokken we die avond wat vermoeid naar mijn zus.
Vermoeid en tegelijk ernaar uitkijkend om elkaar terug te zien, bij te babbelen, te genieten van elkaar en van een eenvoudige, lekkere en fijne keuken verzorgd door haar partner.
De avond begon op het terras in de tuin.
Met een glaasje en een hapje kon de ontmoeting met elkaar aanvangen. Een vraag, een plagertje en een zorg voor elkeen creëerde een ontspannen sfeer. Een sfeer waarin ieder kon zijn zoals hij/zij was, een sfeer die blijheid uitdrukte, blijheid om wie de andere is. Een ongedwongen sfeer. Een sfeer van uitkijken naar de ‘grote’ kinderen die druppelsgewijs binnenvielen en aansloten. Een dragende sfeer waarin de verschillen, de eigenheden van elkeen verrijkend zijn, waar ook kleine kantjes er gewoon mogen zijn en uitnodiging zijn voor groei.
En toen gingen we met zijn elven aan tafel. Zonder aanwijzingen zochten de kinderen mekaars gezelschap op en belandden ‘de oudjes’, die zich nog o zo jong van hart en lichaam voelen, aan het andere uiteinde van de tafel. Er werd over en weer, door en onder elkaar gebabbeld.
Pas na de overheerlijke kaastaart, een probeersel van mijn zus dat voor herhaling vatbaar is, ontspon er zich een gesprek tussen de ouders. Ik viel op een bepaald ogenblik stil en keek richting kinderen.
Mijn hart voelde zich vervuld van diepe vreugde en vrede. Ik zag hoe zij spontaan, gemoedelijk, met veel plezier samen waren, hoe elkeen mee kon doen, hoe er voor ieder een plek was in de groep. Hoe zij zich als jonge mensen echte wereldburgers voelen, hun eigen weg gaan en tegelijk zo graag bij elkaar zijn en daar ook voor kiezen omdat het zo goed voelt om samen te zijn en leven te delen.
Wat wij als kinderen niet konden ervaren, zie ik hen nu ervaren, zie ik ons nu samen ervaren en maken. We maken familie mee. Heerlijk. Dankzij een intensief groeiproces dat ieder van ons kon gaan binnen PRH werd dit mogelijk.
We zijn levende getuigen van wat een omvorming in de diepte vermag.
