Het is alweer de laatste dag van het schooljaar. Ik haal een van de kleinkinderen op. Ik ben een beetje te vroeg en kan de ambiance en vrolijke stemming van op afstand nog even meemaken.
Het is alweer de laatste dag van het schooljaar. Ik haal een van de kleinkinderen op. Ik ben een beetje te vroeg en kan de ambiance en vrolijke stemming van op afstand nog even meemaken.
Er staan feestelijk gedekte hoge tafels. De leerlingen van het zesde leerjaar hebben een receptie gekregen als afscheid. De leerkrachten dansen samen met de leerlingen. En dan gaat de laatste schoolbel van dit schooljaar. Een luid gejubel stijgt op. Groot en klein is blij.
‘Je mag naar huis gaan, het is gedaan…’ het liedje van Urbanus schalt als laatste door de boxen. Met humor en lichtheid verlaten de kinderen de school.
Ik zie dat er direct weer bedrijvigheid is en barbecue en tafels worden aangehaald. De leerkrachten willen samen het schooljaar afsluiten.
Ik ontvang dit hele gebeuren in mij. Ik voel me ontroerd om zoveel inzet, zoveel verbondenheid, zoveel Liefde, zoveel creativiteit. Ze doen het maar die leerkrachten: kennis doorgeven, leren samenleven, luisterend oor zijn, attent zijn, alert zijn, creatief zijn, direct zijn, respectvol zijn, omgaan met diversiteit, samen werken, flexibel zijn, begripvol zijn.
En dan komt de kleindochter door de poort. Tranen lopen over haar wangen.
‘Waarom heb je verdriet?’
Ze knikt en zegt: ‘ik ga mijn juf missen’.
‘Ja dat geloof ik’ zeg ik haar, want het was ook een lieve juf.’
Wanneer we thuiskomen kijken we fier naar het rapport en de commentaar die de juf schreef. Het voelt goed aan. En dan zie ik het boekje dat ze kreeg van de juf en zeg haar: met dit mooie boek is de juf deze vakantie nog bij jou.
Ja, de vakantie kan beginnen.
Lutgarde, PRH-vrijwilliger