Een jarenlang huis van vertrouwen voor PRH is Hof Zevenbergen in Ranst. Het stokoude kasteel en de bijgebouwen werden ruim 40 jaar bewoond door vier zusters die hun tijd ver vooruit waren.
Een jarenlang huis van vertrouwen voor PRH is Hof Zevenbergen in Ranst. Het stokoude kasteel en de bijgebouwen werden ruim 40 jaar bewoond door vier zusters die hun tijd ver vooruit waren.
tekst: Johan De Crom
“De zusters hebben een historische band met de begijnenbeweging. Persoonlijke ontwikkeling is in de geschiedenis van de begijnen altijd heel belangrijk geweest en dat botste wel eens met het instituut Kerk waarvoor ze altijd een haat-liefdeverhouding hebben gevoeld”, zegt Leen Bollen, die met haar man al twintig jaar in het gebouw woont. “De vier zusters hebben er hier een huis van gemaakt om tot rust te komen en groei mogelijk te maken. Een betere plek voor PRH-cursussen kan je je moeilijk bedenken.”
De vier zusters Simonne, Ida, Katrien en Mieke zijn voor PRH-die hards dus geen nobele onbekenden. Ze behoren tot het Convent van Bethlehem, een gemeenschap die haar zusters over gans België uitstuurde en vooral psychiatrische instellingen en ziekenhuizen oprichtte. “Dit viertal heeft van het klooster in Ranst vanaf het begin een huis willen maken waar mensen tot rust kwamen en tot zichzelf konden komen. Het was hun opdracht om gastvrijheid te tonen”, vertelt Leen. “De spiritualiteit van de menswording was hun uitgangspunt. Ze hebben de vorming van het individu, de persoon, altijd heel belangrijk gevonden.”
“Neen, dat klopt. Maar voor het Convent van Betlehem heeft dat altijd wat anders gelegen. Hun oorsprong ligt al in de zestiende eeuw en ook toen waren dat al ‘vrije, vrome vrouwen’, met de nadruk op ‘vrij’. Ze hebben altijd een speciale plek in de kerk ingenomen. Zoals de begijnen hechtten ook de zusters veel belang aan vorming en een diploma behalen, elke zuster moest zich zo ver mogelijk ontwikkelen. Dat was in vele kloosters niet het geval, daar moest men zich rustig houden en zich niet te hard roeren. Een voorbeeld van die vrijheid in deze tijd is dat Hof Zevenbergen altijd gasten heeft ontvangen, maar dat die nooit verplicht waren om een gebedsdienst bij te wonen, wat in de meeste abdijen toch wel verwacht wordt – ook als je er als leek komt.”
“Dat is zeker voor een deel waar. Het is wel vaker voorgekomen dat we in de kamers van de cursisten het kruisbeeld in de vuilbak terugvonden. Toch zien we dit de laatste vijf tot tien jaar veel minder. Boeiend om zien is dat je nu een tegenbeweging krijgt. De jongere generaties zijn vrij van geloof opgevoed en hebben er interesse in. Ze zijn op zoek naar zingeving, dat merken we hier wel.”
“Wel, we hebben deze plek het Huis van de Menswording genoemd. En of je tot die menswording komt via het geloof of juist helemaal niet, is geheel vrij. Al zorgt de historiek van het klooster wel voor een spirituele sfeer en zekere mystiek. We bouwen ook gedeeltelijk voort op die religieuze achtergrond. We organiseren bijvoorbeeld Bijbelse vormingen of zenmeditatie, wat verband houdt met het boeddhisme. Maar evengoed vinden hier sessies yoga en mindfulness plaats, of therapieopleidingen. Het gaat in het algemeen wel om rustige activiteiten en verstilling. Hier worden zelfs ‘stille weken’ georganiseerd, waar je van maandag tot vrijdag met niemand spreekt, tenzij met iemand van ons als je dat wenst. Daarnaast kunnen groepen hier ook kamers afhuren voor bezinningsdagen, wat vaak gedaan wordt door zesdejaarsklassen. Ook daar is de vraag: wie ben ik en waar wil ik naartoe? Het gaat eigenlijk altijd om de zoektocht naar binnen.”
“De zusters konden het onderhoud van deze gebouwen niet langer alleen rooien. In 2002 zijn man en ik hier ingetrokken en door de jaren heen hebben hier veel mensen tijdelijk gewoond, vandaag woont er buiten ons nog een conciërge. In maart 2020 zijn de zusters hier uiteindelijk weggegaan. Vandaag draait het huis voor een groot deel op onze 50 vrijwilligers. Ze zorgen mee voor het onderhoud van de gebouwen, de tuin en het aangrenzende bos en ze poetsen kamers of komen koken voor de gasten. Het zijn bijna allemaal mensen die iets voor het huis willen terugdoen. Ze hebben hier een cursus gevolgd of vinden de plek zo idyllisch dat ze willen dat die blijft bestaan. Sommigen zeggen: ‘als ik van de baan de oprijlaan indraai, ben ik in een andere wereld en ligt alles achter mij’. Voor dat gevoel doen we het hier.”
“Inderdaad. Je hoeft geen cursus te volgen om hier welkom te zijn. Je kunt hier voor een aantal dagen een kamer huren – we hebben er dertig en kunnen veertig mensen te slapen leggen. De meeste kamers zijn dus eenpersoonskamers. Daarnaast hebben we een studio en twee appartementen uitgebouwd voor mensen die voor langere tijd even willen afhaken. Het gaat vaak om mensen die in hun liefdesrelatie een break nodig hebben of van een burn-out herstellen, maar evengoed komen hier mensen die het lawaai van de verbouwingen niet meer kunnen aanhoren. Het enige wat we niet kunnen doen is daklozen opvangen of mensen die aan een psychiatrische aandoening lijden of middelen gebruiken. Eenvoudigweg omdat we de mensen niet hebben om hen te ondersteunen. We hebben hier voor alle duidelijkheid geen therapeuten ter beschikking.”
“Daar werken we hard aan. Een nacht met volpension is 74 euro, voor een nacht met ontbijt betaal je 41 euro. Dat is niet spotgoedkoop, maar ook niet bepaald duur. Met de stijgende levensduurte hebben we die prijzen moeten verhogen de jongste jaren, maar hoger dan dit willen we niet gaan. Dit mag geen plek worden die is voorbehouden voor een bepaalde elite. Iedereen moet hier kunnen neerstrijken.”
Hof Zevenbergen
Kasteeldreef 22
2520 Ranst
www.hofzevenbergen.com
info@hofzevenbergen.be
