Een grijze, miezerige decemberzondag daagt me uit om naar buiten te gaan. De ervaring heeft me geleerd dat een hele dag binnen blijven aan mijn energie vreet, zeker tijdens deze maand waarin je nauwelijks de zon ziet en mijn gedachten spontaan niet al te vrolijk zijn. Gelukkig is er nog groen in mijn buurt waar ik naartoe kan.
Terwijl ik door het bos wandel, kan ik iets opvangen van het minieme licht dat komt piepen. De bomen lijken nog niet helemaal in winterstemming; hun bladeren hebben ze nog niet allemaal losgelaten. Ik geniet van de laatste herfstkleuren. En van mijn wandelschoenen, die geen probleem maken van de modderige paadjes waarover ik stap. Het valt me op dat er vandaag bijzonder weinig wandelaars in het bos zijn. Ik voel me dankbaar dat ik er hier en nu wel stap. Bewust kies ik voor een rustig tempo.
Ik laat me graag raken door de natuur die op haar eigen tempo richting winter evolueert. Het treft me hoe sommige dikke bomen door een voorbije storm geveld werden en hoe andere stevig blijven staan met hun dunne stam. Ik ben gefascineerd door een paddenstoel zoals ik er voordien nog geen zag, ik hoor een vogel die ik niet ken, ik ruik de geur van bosgrond…
En dan treft het me op hoeveel plaatsen ik in de verte kan kijken. Aan de rand van het bos geven de kalende bomen een doorkijk naar een weide met een pony. Tussen omgevallen bomen loopt het pad verder… Van ver merk ik de bareel die duidelijk maakt dat vanaf daar alleen wandelaars welkom zijn in het bos. Dit alles was me nooit eerder opgevallen.
Alsof mijn ogen me duidelijk maakten hoe ik me niet laat tegenhouden door de somberte. Ik blijf uitkijken naar het licht en geniet van wat er nu is.
Lutgart, PRH-vrijwilliger
